سیستم اعلام حریق متعارف (conventional) چیست؟ 
یک سیستم اعلام حریق متعارف متشکل از یک یا چند پنل اعلام حریق بوده که از تعدادی مدار اعلام حریق به همراه انواع سنسور و شاسی که به صورت موازی به همدیگر اتصال شده اند و در نهایت هر کدام از این خطوط بر روی یکی از کانال ها و یا زون های پنل سربندی و راه اندازی می گردند. با توجه به تعریف آستانه مقاومتی هر کدام از این سنسورها، بعد از تحریک این تجهیزات توسط عوامل محیطی، میزان نشت جریان الکتریکی در زون ها تغییر و زون مربوطه بر روی پنل فعال شده و سیستم اعلام حریق به حالت فایر می رود.
یکی از بزرگترین ایرادات این پنل ها را می توان عدم مشخص سازی قطعات به صورت نقطه ای اعلام کرد و در زمان فایر به مجموعه ی قطعاتی که بر روی یک مدار قرار گرفته و به عنوان زون قابل معرفی و تشخیص است، قابل شناسایی بوده و یک زون را به صورت یکجا به عنوان فضای در خطر، اعلام می کند.
پنل های اعلام حریق متعارف از تعدادی زون، و تعدادی خروجی اعلام حریق متشکل است که می توان از این خروجی ها به جهت به صدا درآوردن آژیرها در مواقع خطر استفاده کرد.

پنل های اعلام حریق متعارف معمولا از تعداد زونهای ۲، ۴، ۸، ۱۶، ۳۲ و ۶۴ در بازار یافت می شوند که اخیرا پنل های متعارف با تعداد زون بالا از استاندارد ایران خارج شده است و کارفرمایان می بایست بجای استفاده از پنل هایی با تعداد زون بیشتر از ۱۶ زون، از پنل های آدرس پذیر استفاده کنند. این سیستم ها اخیرا بیشتر در فضاهای کوچکی مانند مدارس کوچک، رستوران ها و آپارتمان های کوچک مسکونی و یا اداری قابل استفاده هستند.

مزایای سیستم اعلام حریق متعارف:
*     برای پروژه های کوچک مقرون به صرفه می باشد.

معایب سیستم اعلام حریق متعارف:
*       قیمت این سیستم در پروژه های بزرگ مقرون به صرفه نمی باشد.
*     اعلام حریق به صورت زونی و یا منطقه ای انجام شده و تاخیر در زمان تشخیص حریق توسط منابع انسانی امری طبیعی است.
*     مکان دقیق تجهیزات و فضای در معرض حریق را به صورت دقیق به کاربر اعلام نمی کند.
*     عدم توانایی ضبط اتفاقات در این پنل ها.
*     عدم توانایی مانیتورینگ برای آلارم مشکلات سیستم و یا اعلام حریق.
*     استفاده از چندین پنل در کنار هم (در ساختمان های بزرگ به دلیل زیاد بوده زون ها مجبور به استفاده از چند پنل به صورت یکجا خواهد بود.) در ورودی ساختمان ها که علاوه بر مشکلات ارتباطی در بین آنها، زیبایی فضای ورودی ساختمان را از بین خواهد برد.
*     تاخیر زمان در مواقع سنس کردن قطعات متعارف به نسبت قطعات آدرس پذیر بیشتر است.

قسمت های مهم سیستم اعلام حریق متعارف:
همان طور که اشاره شد و در تصاویر بالا مشاهده می گردد، سیستم های اعلام حریق کانونشنال یا متعارف از تعدادی از قطعات ساده تشکیل شده اند که در کنار هم، سیستمی بسیار پرکاربرد و با ارزش را می سازند.
سنسورهای دود و سنسورهای حرارت از پرکاربرد ترین قطعات در تشخیص حریق به حساب می آیند و شاسی های اعلام حریق نیز در هر طبقه متناسب با طراحی های انجام گرفته و البته خیلی کمتر از دتکتورها در زونها قرار می گیرند و در زمانهایی که به هر دلیل سنسورها از عملکرد مناسبی برخوردار نباشند، کاربر و یا ساکنین بتوانند با این المان، فرمان حریق و یا تخلیه را برای ساختمان صادر نمایند.
آژیر ها از مهمترین قطعات سیستم های اعلام حریق بوده که بعد از تشخیص حریق توسط سنسورها و یا شاسی ها، وارد مدار شده و فرمان تخلیه و یا اضطرار را به مجموعه خواهد داد.
در نهایت پنل اعلام حریق که می توان به آن مغز و یا پروسسور سیستم اعلام حریق اشاره کرد، تمام فرمانهای ورودی سیستم را دریافت و بنا بر تعریف سیستم، خروجی های مورد نیاز و مناسب را بموقع فعال می نماید.